Scena rozgrywa się z pogodną wspaniałością, a wzrok przyciąga łagodny krajobraz, skąpany w miękkim, złotym świetle. Klasyczna ruina, dramatycznie usytuowana na szczycie skalistego klifu, stanowi punkt centralny, a jej kolumny sięgają ku rozległemu, błękitnemu niebu. Artysta mistrzowsko wykorzystał wzajemne oddziaływanie światła i cienia, aby nadać kompozycji głębię; pierwszy plan to gobelin subtelnych zieleni i brązów, zaludniony postaciami i inwentarzem, sugerujący narrację o pasterskim spokoju. Renderowanie liści jest delikatne, oddając delikatne kołysanie drzew na wietrze. Odległa odległość zanika w zamglonym, niemal eterycznym przedstawieniu miasta.