Het doek presenteert een aangrijpende blik op een tuin, doordrenkt van de sereniteit van de natuur, maar ook weerklinkend door een onderdrukte melancholie. Geknotte, loofloze bomen domineren de voorgrond, hun vergane takken reiken naar buiten als om iets te verlangen temidden van deze stille uitgestrektheid. De silhouet van een figuur in een zwarte mantel dwaalt langs een pad, oproepend een gevoel van eenzaamheid dat diep in de ziel van de kijker weerklinkt. Rondom de figuur zijn zorgvuldig georganiseerde bedden met bloemen en gazons te vinden, wat een harmonie tussen mens en natuur creëert die zowel intiem als uitgestrekt aanvoelt.

Wat betreft kunsttechnieken versterkt Van Gogh's keuze voor gedempte tonen en sterke contrasten de emotionele impact van het stuk. De bleke achtergrond wordt doorbroken door de donkere tinten van de bomen en de figuur, die de blik naar de focus aantrekt. Deze zorgvuldig opgebouwde compositie nodigt de kijker uit om zich onder te dompelen in de scène, wat een zintuiglijke ervaring oproept waarin men bijna het geritsel van de takken in een zachte bries kan horen. Historisch gezien is dit werk gemaakt in een periode waarin Van Gogh naar een doel zocht in zijn kunst, wat een extra laag van betekenis toevoegt aan de totale ervaring.