Het doek onthult een etherische scène waarin een groep delicate, bovennatuurlijke figuren—nimfen—wordt afgebeeld terwijl ze midden in een dans op een open plek in het bos zijn. De sfeer is mistig en dromerig, gehuld in zachte, gedempte tinten groen, blauw en aardetinten. Deze spookachtige dansers, geschilderd met vloeiende, gracieuze penseelstreken, bewegen zich in een harmonieuze cirkel, waarbij hun vloeiende kleding bij elke stap meebeweegt. De bomen op de achtergrond absorberen veel van het diffuse licht, waardoor een mysterieuze aura ontstaat, terwijl de zon ondergaat aan de horizon. Het subtiele spel van licht en schaduw creëert een poëtisch moment dat fluisteringen van oude mythologieën en de betovering van de natuur oproept, en nodigt de toeschouwer uit het geritsel van bladeren en de verre geluiden van een verborgen bosfeest te verbeelden.