Scena spowija cisza; kobieta w długiej, powłóczystej szacie, z zasłoniętą głową, wyciąga rękę. Nie widzimy, co oferuje, ale gesty otaczających ją osób mówią wszystko. Stłoczeni są blisko chropowatej kamiennej ściany, zacienieni i bezbronni, ich twarze wytrawione zmęczeniem, świadectwem surowej rzeczywistości życia. Interakcja światła i ciemności dodaje dramatycznego akcentu; tworząc poczucie intymności i przyciągając wzrok widza do centralnego aktu. Linie są mocne, niemal surowe, ale doskonale oddają surowe emocje chwili. To nie scena wspaniałości czy bohaterstwa, ale zwykłej ludzkiej życzliwości. To surowe przypomnienie o zmaganiach i odporności zwykłych ludzi. Wybór techniki przez artystę wzmacnia moc dzieła, tworząc poczucie głębokiej kontemplacji.