Sahneye bir sessizlik çöküyor; uzun, akan bir giysi içinde, başı örtülü bir kadın elini uzatıyor. Ne sunduğunu göremiyoruz ama etrafındakilerin hareketleri her şeyi anlatıyor. Kaba taş duvarın yakınında, gölgelenmiş ve savunmasız bir şekilde toplanmışlar, yüzleri hayatın acımasız gerçeklerinin bir kanıtı olan yorgunlukla kazınmış. Işık ve karanlığın etkileşimi dramatik bir dokunuş katıyor; bir yakınlık hissi yaratıyor ve izleyicinin bakışlarını merkezi eyleme çekiyor. Çizgiler güçlü, neredeyse ham, ancak anın ham duygusunu mükemmel bir şekilde yakalıyor. Bu bir büyüklük veya kahramanlık sahnesi değil, basit bir insanlık iyiliğidir. Sıradan insanların mücadelelerinin ve dayanıklılığının acımasız bir hatırlatıcısıdır. Sanatçının teknik seçimi, eserin gücünü artırarak derin bir tefekkür hissi yaratır.