Ten sugestywny obraz przedstawia samotną postać kobiecą siedzącą w szczelinie skalnej, otoczoną bogatymi, żywymi kolorami, które ożywiają scenę. Ubrana w płynącą czerwoną i niebieską szatę, trzyma ozdobną lirę zdobioną złotymi dekoracjami, co sugeruje jej tożsamość jako muzy lub poetki z antyku. Tło ukazuje burzliwe niebo namalowane wirującymi odcieniami błękitu i szarości, przecięte dramatycznym zachodem słońca, którego ognisty krąg zniża się ku odległemu horyzontowi. Pionowa kompozycja, oprawiona przez strome klify, kieruje wzrok ku górze i do wewnątrz, nadając postawie postaci poczucie introspekcji i powagi. Mistrzowskie nakładanie przezroczystych warstw i delikatne pociągnięcia pędzla artysty nadają obrazowi oniryczną atmosferę, w której mit i natura splatają się ze sobą. Emocjonalnie obraz emanuje poruszającą ciszą — intymnym momentem twórczej samotności i marzeń, zapraszając widza do zatrzymania się w cichej historii utkanej między światłem a cieniem. Historycznie dzieło to odzwierciedla fascynację XIX wieku tematyką klasyczną i symbolizmem, łącząc wrażliwość romantyczną z drobiazgową dbałością o detale ornamentalne. Jest świadectwem zdolności artysty do wywoływania ponadczasowych ludzkich emocji poprzez harmonijne połączenie koloru, faktury i formy.