Scena rozgrywa się z eteryczną gracją, jako obraz klasycznego piękna i delikatnej intymności. Kobieta, spowita w płynące szaty z nieskazitelnej bieli i bogatego fioletu, siedzi na kamiennej ławce, jej wyraz twarzy to urzekające połączenie zadumy i łagodnego zaskoczenia. Dwie cherubiny, z puszystymi skrzydłami i psotnymi uśmiechami, otaczają ją; jeden szepcze jej do ucha, drugi figlarnie obejmuje jej ramię. Kompozycja to mistrzowski taniec światła i cienia, pociągnięcia pędzla artysty są widoczne w delikatnym oddaniu odcieni skóry i subtelnych fałdach materiału. Miękkie, rozproszone światło kąpie postacie, tworząc atmosferę spokoju i harmonii. Tło, bujny ogród, potęguje ogólne poczucie harmonii. Dzieło sztuki przywołuje poczucie ponadczasowości, nawiązując do tematów niewinności, miłości i przebudzenia serca.