To intrygujące przedstawienie ukazuje młodą kobietę siedzącą, z górną częścią ciała odkrytą, o spokojnym, niemal zamyślonym wyrazie twarzy. Kontrast między jej bladą skórą a ciemnofioletową spódnicą okalającą talię przyciąga wzrok, podczas gdy delikatne dłonie spoczywają łagodnie na kolanach, trzymając różowy różany kwiat. Tło jest wypełnione ciepłym, intensywnym żółtym odcieniem, który zdaje się otulać ją złotą aurą, tworząc atmosferę zarówno intensywną, jak i intymną. Techniką malarza jest precyzyjne oddanie gładkości i subtelnych konturów skóry, nadając portretowi realistyczną i delikatną fakturę. Jej ciemne, lekko kręcone włosy okalają twarz, a jej spojrzenie, nieco odległe, wywołuje uczucie refleksji i cichej godności.

Artysta zręcznie łączy realizm z niemal ascetyczną prostotą, unikając zbędnych szczegółów, koncentrując się na emocjonalnej istocie modelki oraz subtelnym dialogu kolorów. Kompozycja jest starannie wyważona; siedząca poza i różany kwiat symbolizują kobiecość i delikatne piękno, natomiast prostota tła wzmacnia emocjonalne skupienie na samej kobiecie. Obraz powstał w 1914 roku, na styku tradycyjnego portretu i modernistycznych tendencji, odzwierciedlając zmieniające się na początku XX wieku podejście do ludzkiej formy i świata wewnętrznego.