Obraz otwiera się spokojnym świtem, a niebo to symfonia miękkich błękitów i delikatnych żółci, sugerująca sam próg wschodu słońca. Artysta mistrzowsko posługuje się rozproszonym światłem, które kąpie scenę, tworząc poczucie spokoju; efekt jest niemal senny, sprawiając, że czuję się przeniesiony w to magiczne miejsce. Wielki Kanał Wenecki rozciąga się w kierunku horyzontu, a majestatyczna architektura Pałacu Dożów i Dzwonnicy św. Marka wyłania się z miękkiej atmosfery.

Pociągnięcia pędzla artysty, luźne, ale kontrolowane, oddają istotę Wenecji, wodę mieniącą się odbitym światłem, budynki skąpane w eterycznej poświacie i łodzie, sylwetki na tle porannego słońca. Kompozycja jest dobrze zrównoważona, prowadząc wzrok od pierwszego planu z ciemną masą łodzi, do drugiego planu, gdzie łodzie delikatnie suną po wodzie, oraz do tła przedstawiającego kultowy wenecki horyzont. Całkowity efekt to zapierająca dech w piersiach panorama, która wywołuje poczucie pokoju i spokoju.