Dzieło przedstawia dwie kobiety zestawione ze sobą na abstrakcyjnym i ekspresjonistycznym tle, podkreślając kontrast między ich sylwetkami a krajobrazem za nimi. Kobieta ubrana w białą suknię stoi z gracją po lewej stronie, jej blond włosy elegancko spływają na plecy, uchwycając moment spokojnej kontemplacji; w wyraźnym kontraście, kobieta w czerwonej sukience stoi pewnie po prawej stronie, jej obecność przyciąga uwagę. Czerwień jej sukni jest zarówno intensywna, jak i sugerująca silne emocje, wzbudzając uczucia pasji czy może pragnienia. Ten odważny kolor wyraźnie kontrastuje z spokojnymi odcieniami błękitu i zieleni w tle, które wydają się wirują w wizyjnym, niemal surrealistycznym stylu, podkreślając refleksyjny charakter sceny.

Użycie kolorów przez Muncha jest szczególnie uderzające; używa palety oscylującej między ciepłym czerwonym a chłodnymi, przygaszonymi odcieniami błękitu i zieleni. Tworzy to wizualne napięcie mówiące o emocjonalnych nurtach w dziele. Pociągnięcia pędzla są luźne i ekspresywne, zapraszając widzów do odczuwania zamiast jedynie obserwowania; pociągnięcia te tworzą ruch, jakby krajobraz sam był w stanie zmiany, odzwierciedlający możliwe wewnętrzne zawirowania w życiu kobiet. Spokojna, ale pełna napięcia atmosfera dotyka szerszego badania Muncha dotyczącego ludzkich emocji i połączeń, osnute wokół miłości, izolacji i złożoności relacji w czasach osobistego i społecznego zamętu - elementy urokliwe w jego geniuszu w okresie, który często charakteryzował się egzystencjalną refleksją.