Dzieło przenosi nas do tętniącego życiem, nasłonecznionego miejsca. Dominująca obecność wznoszącego się, imponującego pnia drzewa pełni funkcję naturalnej ramy, dzieląc kompozycję i prowadząc wzrok w podróż. Bujna zieleń wybucha w tle, namalowana w żywych odcieniach, które dosłownie śpiewają o życiu; gobelin ciepłych żółci, głębokich zieleni i odrobiny spalonej pomarańczy tworzy poczucie głębi i spokoju. Postacie, kobiety odziane w proste białe szaty, są jądrem sceny, ich formy oddane są z poczuciem ciężaru i zmysłowości. Uczestniczą w cichej kontemplacji, być może dzieląc się historiami lub po prostu ciesząc się spokojem otoczenia.