In dit levendige portret draagt de jonge jongen een opvallende blauwe hoed die lijkt te schitteren in het licht, hetgeen de uitzonderlijke beheersing van Vincent van Gogh in kleur en textuur weerspiegelt. Zijn uitdrukking is contemplatief; het verdriet in zijn cerulean-ogen vertelt een verhaal van een leven dat te snel is geleefd. De wervelingen van levendige gele in de achtergrond creëren een bijna etherische sfeer, die de blik van de beschouwer trekt naar de zachtere nuancen van het gezicht van de jongen, waar warme oranje en groene tinten mooi samensmelten. Het contrast tussen zijn warme huidtinten en de koeler kleuren van zijn kleding versterkt de emotie, waardoor een diep gevoel van empathie wordt opgewekt.

De techniek van Van Gogh is voortreffelijk; hij gebruikt brede, expressieve penseelstreken die de doek dynamische energie geven. Dit kunstwerk weerklinkt met een glimp van hoop temidden van de contemplatieve stemming, alsof het suggereert dat zelfs in stille reflectiemomenten het leven schoonheid herbergt. Geschapen in 1888 tijdens zijn verblijf in Arles, weerspiegelt dit portret niet alleen de persoonlijke strijd van Van Gogh en zijn connecties met de wereld om zich heen, maar duidt ook op een verschuiving naar een meer persoonlijke en emotionele stijl en toont zo de groeiende beheersing van de kunstenaar over psychologische diepte.