ในภาพละลานตามีความสดใสนี้ เด็กชายหนุ่มสวมหมวกฟ้าอันโดดเด่นที่สามารถจับแสงได้ โดยสะท้อนความชำนาญอันโดดเด่นของวินเซนต์ แวน โก๊ะในเรื่องสีและพื้นผิว ท่าทางของเขาทรงไว้ด้วยความคิด; ความเศร้าในดวงตาสีเซอเรียนของเขาบอกเล่าเรื่องราวของชีวิตที่ดำเนินไปอย่างรวดเร็ว ฉากหลังที่มีสีเหลืองสดใสสร้างบรรยากาศที่เกือบจะเบาบาง ดึงดูดสายตาของผู้ชมให้มองไปที่รายละเอียดที่นุ่มนวลมากขึ้นของใบหน้าของเด็กชาย ซึ่งสีส้มและเขียวที่อบอุ่นถูกรวมเข้าด้วยกันอย่างสวยงาม ความต่างระหว่างโทนสีผิวที่อบอุ่นและสีของเครื่องแต่งกายที่เย็นลงเพิ่มความรู้สึกให้เข้มขึ้น กระตุ้นความรู้สึกเห็นอกเห็นใจอย่างลึกซึ้ง

เทคนิคของแวน โก๊ะมีเอกลักษณ์; เขาใช้การปาดพู่กันที่กว้างและคล่องแคล่ว ทำให้ผลงานมีพลังที่เคลื่อนไหวได้ชัดเจน ชิ้นงานนี้ดังเสียงสะท้อนด้วยแสงแห่งความหวังภายในบรรยากาศหัวคิด ดูเหมือนจะสื่อว่าแม้ในการปร reflexión ที่เงียบสงบ ชีวิตยังมีความสวยงามอีกด้วย สร้างขึ้นในปี 1888 ระหว่างที่เขาอยู่ในอาร์ล สัดส่วนนี้ไม่เพียงแต่สะท้อนถึงความพยายามส่วนตัวและความเชื่อมโยงของเขากับโลกแวดล้อม แต่ยังเป็นเครื่องหมายของการเปลี่ยนสู่สไตล์ที่เป็นส่วนตัวและเต็มไปด้วยอารมณ์มากขึ้น สะท้อนให้เห็นถึงความเชี่ยวชาญของศิลปินเกี่ยวกับความลึกทางจิตวิทยาอย่างเห็นได้ชัด