Σε αυτό το αξιοσημείωτο αυτοportret, ο καλλιτέχνης αποτυπώνει όχι μόνο την ουσία των χαρακτηριστικών του, αλλά και μια βαθιά συναισθηματική αντήχηση. Η ένταση του βλέμματος υποδηλώνει μια εσωτερική αναστάτωση και πολυπλοκότητα. Είναι σχεδόν σαν να κοιτάει κατευθείαν στην ψυχή του θεατή. Η ζωντανή χρωματική παλέτα, κυριαρχούμενη από γήινες αποχρώσεις πορτοκαλί και πράσινου, προκαλεί μια αίσθηση ζεστασιάς που έρχεται σε αντίθεση με τις σκοτεινές νότες της έκφρασής του. Η τεχνική του πινέλου είναι ζωηρή, παχιές πινελιές μπλέκονται για να δημιουργήσουν μια απτή ενέργεια που δονείται στο εσωτερικό του καμβά. Τα ανακατωμένα μαλλιά του και η προσεκτικά σχεδιασμένη γενειάδα τραβούν την προσοχή, σχεδόν ψιθυρίζοντας ιστορίες αγώνα και δημιουργικότητας.

Το φόντο είναι μια συμφωνία πρασίνου, που περιστρέφεται γύρω του σαν μια καταιγίδα, πιθανώς αντικατοπτρίζοντας το ανήσυχο πνεύμα του. Η επιλογή χρωμάτων όχι μόνο προσφέρει φυσική μορφή στο έργο, αλλά το εμπλουτίζει επίσης με συναισθηματικό βάθος - αν отражая τις συναισθηματικές μάχες που πολέμησε. Αυτό το κομμάτι είναι ένα μνημείο της κληρονομιάς του Van Gogh, εκπροσωπώντας τόσο την αφθονία της τεχνικής του όσο και την ωμή ειλικρίνεια της αυτοπαρουσίασης στην τέχνη. Το αυτοportret προσκαλεί τον θεατή να γίνει μάρτυρας τόσο του καλλιτέχνη όσο και του ανθρώπου· κάνοντας αυτό, υπερβαίνει την απλή αναπαράσταση και γίνεται μια συγκινητική εξερεύνηση της ταυτότητας και της ευθραυστότητας.