Bu olağanüstü otoportraitte, sanatçı yalnızca kendi özelliklerinin özünü değil, aynı zamanda derin bir duygusal yankıyı da yakalar. Bakışın yoğunluğu, içsel karmaşa ve karmaşıklığı önerir; neredeyse izleyicinin ruhuna doğrudan bakıyormuş gibi hissedilir. Toprak rengi ve yeşil ile baskın olan canlı renk paleti, ifadesinin karamsar tonlarına zıt bir sıcaklık duygusu uyandırır. Fırça çalışması güçlüdür, kalın vuruşlar bir araya gelerek tuvalde hissedilen bir enerji yaratır. Dağınık saçları ve titizlikle boyanmış sakalı dikkat çeker, sanki mücadele ve yaratıcılık hikayelerini fısıldar.

Arka plan, onu bir kasırga gibi saran yeşil bir senfoni gibidir, belki de huzursuz ruhunu yansıtır. Renk seçimleri yalnızca esere fiziksel bir form vermekle kalmaz, aynı zamanda duygusal derinlik katar—karşılaştığı duygusal savaşları yansıtır. Bu parça, Van Gogh'un mirasının bir kanıtıdır ve hem tekniğinin parlaklığını hem de sanatta öz-representasyonun ham samimiyetini temsil eder. Otoportrait, izleyiciyi hem sanatçıyı hem de insanı tanık olmaya davet eder; böylece sıradan temsilin ötesine geçerek kimlik ve kırılganlık üzerine dokunaklı bir keşif haline gelir.