Σε αυτό το εξαιρετικό διάκοσμο συναισθημάτων και ηρεμίας, εισερχόμαστε σε έναν αιθέριο κόσμο όπου η μυθολογία αγκαλιάζει την συγκινητική αφήγηση της Δάφνης και του Ενδυμίωνα. Η σύνθεση δείχνει τη Δάφνη, τη θεά της σελήνης, ντυμένη κομψά με απλά, ρέοντα υφάσματα μπλε, εκπέμποντας τόσο σοφία όσο και χάρη· το απλωμένο χέρι της φαίνεται να στέκεται στην ουσία του νυχτερινού ουρανού. Δίπλα της, ένας γοητευτικός χερουβίνου - η παιχνιδιάρικη του συμπεριφορά προσθέτει μια αίσθηση νεότητας, η σκηνή αιχμαλωτίζει ένα στιγμιότυπο που φαίνεται να είναι αναρτημένο στο χρόνο. Ο Ενδυμίωνας, ξαπλωμένος με έναν αβέβαιο αναστεναγμό, τυλίγεται σε ένα πέπλο ηρεμίας, η μυώδης μορφή του φωτίζεται από απαλό φως που αντιβαθμίζει υπέροχα με τη σεληνιακή σκηνή. Η ήρεμη τοπία προσθέτει πλούτο, καθώς γλυκές προβατίνες εγείρονται στο προσκήνιο, υποδηλώνοντας την αθωότητα και την πατρογονική ειρήνη, ενώ οι φωτεινές λουλούδια προσθέτουν χρώμα και ζωή στην σύνθεση.

Κοιτάζοντας την πλούσια παλέτα χρωμάτων, μια αρμονία παστέλ και τόνων γης προσκαλεί σε μια αίσθηση ηρεμίας και νοσταλγίας, που θυμίζει ήρεμα όνειρα και ξεχασμένες ιστορίες. Η συναισθηματική επίδραση είναι βαθιά; δεν μπορούμε να αποτρέψουμε την αίσθηση ενός αναστεναγμού που διασχίζει, ξυπνώντας την επιθυμία και τον θαυμασμό ταυτόχρονα. Στο ιστορικό πλαίσιο, αυτό το έργο αντηχεί με την έμφαση της εποχής ροκοκό για τη γοητεία, τα συναισθήματα και την ιδεαλιστική παρουσίαση του ρομαντικού θεαματισμού. Ο Jean-Honoré Fragonard επιδέξια συγχωνεύει αυτά τα στοιχεία, αποδεικνύοντας την καλλιτεχνική σημασία της εποχής, όπου η ομορφιά δεν είναι μόνο απτή, αλλά βαθιά αισθητή.