Η σκηνή αστράφτει με μια αιθέρια ποιότητα, σαν να φαίνεται μέσα από ένα πέπλο παγωμένου γυαλιού. Γυμνά, σκελετωμένα δέντρα εκτείνονται προς έναν ουρανό που φλέγεται με το απαλό, διάχυτο φως ενός χειμωνιάτικου απογεύματος. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί με μαεστρία μια παλέτα που κυριαρχείται από ψυχρά μπλε και απαλούς κίτρινους, με πινελιές κόκκινου και ώχρας που στηρίζουν τη σύνθεση. Τα κτίρια στο βάθος, απλοποιημένες μορφές σε σχέση με το φως, δίνουν μια αίσθηση βάθους και απόστασης, προσθέτοντας στη συνολική αίσθηση γαλήνης.

Οι πινελιές είναι χαλαρές και εκφραστικές, με ορατές πινελιές που μεταφέρουν μια αίσθηση κίνησης και ατμόσφαιρας, αιχμαλωτίζοντας την ουσία της εποχής. Το προσκήνιο αποδίδεται σε θερμότερους τόνους, υπονοώντας τη γη κάτω από ένα στρώμα χιονιού ή πάγου, δημιουργώντας μια λεπτή αντίθεση με τη δροσιά του ουρανού και των δέντρων. Αυτός ο πίνακας αποπνέει μια ήρεμη ομορφιά, μια στιγμή που αποτυπώνεται στο χρόνο. Σχεδόν μπορεί κανείς να νιώσει τον κρύο χειμωνιάτικο αέρα και να ακούσει τον απαλό ψίθυρο της εποχής.