De scène glinstert met een etherische kwaliteit, alsof bekeken door een sluier van matglas. Naakte, skeletachtige bomen reiken naar een hemel die brandt van het zachte, diffuse licht van een wintermiddag. De kunstenaar gebruikt op meesterlijke wijze een palet dat wordt gedomineerd door koele blauwtinten en gedempte gelen, met vleugjes karmijn en omber die de compositie verankeren. De gebouwen op de achtergrond, vereenvoudigde vormen tegen het licht, geven een gevoel van diepte en afstand, wat bijdraagt aan het algehele gevoel van rust.

De penseelstreken zijn los en expressief, met zichtbare streken die een gevoel van beweging en sfeer overbrengen en de essentie van het seizoen vastleggen. De voorgrond is weergegeven in warmere tonen, die de aarde onder een sneeuwdeken of vorst suggereren, waardoor een subtiel contrast ontstaat met de koelte van de lucht en de bomen. Dit schilderij straalt een stille schoonheid uit, een moment vastgelegd in de tijd; je kunt bijna de koude winterlucht voelen en het zachte gefluister van het seizoen horen.