Het schilderij straalt een rustige schoonheid uit, die de kijker uitnodigt in een weelderige tuin vol bloeiende bloemen en groenere vegetatie. In het midden staat een zachte fontein, omgeven door zorgvuldig gerangschikte bloembedden die uitbarsten in kleur. De zachte roze, levendige groene en warme aardetinten roepen een gevoel van vrede op, terwijl de zonnestralen zachtjes door het looffilteren en delicate schaduwen op de grond werpen. Het penseelwerk is vloeiend en expressief, dat niet alleen de fysiciteit van de natuur vastlegt, maar ook de essentie van zijn serene atmosfeer. Men voelt de zachte fluistering van de wind en stelt zich het zachte ritselen van de bladeren voor, wat een zintuiglijke ervaring creëert die het visuele met het emotionele verbindt.

Compositiegewijs is het schilderij ordelijk maar organisch, met een opzettelijk pad dat de blik van de kijker door de tuin leidt. De levendige bloemarrangementen, strategisch door de scène geplaatst, trekken de aandacht zonder de zintuigen te overweldigen. Dit evenwicht tussen chaos en orde weerspiegelt de harmonie van een goed onderhouden tuin, die uitnodigt tot verkenning en contemplatie. De historische context van dit werk voegt diepte toe; ontworpen in het begin van de 20e eeuw, staat het als getuigenis van de waardering van die tijd voor de natuur en de zoektocht naar rust in een snel veranderende wereld. Hier vereeuwigt Sorolla niet alleen een moment in de tijd, maar biedt eigenlijk ook een emotionele resonantie van schoonheid, die troost biedt via zijn penseld strokes.