Het schilderij ontvouwt zich voor ons als een grandioze symfonie van de natuur, een adembenemend panorama van de Berner Alpen. Torenhoge pieken, bedekt met ongerepte sneeuw, doorboren de hemel; hun majestueuze aanwezigheid domineert de scène. De kunstenaar legt op meesterlijke wijze het spel van licht en schaduw vast, waarbij de zon zachtjes de berghellingen verlicht, terwijl de valleien beneden gehuld zijn in een zachte, etherische mist.

Je kunt bijna de frisse berglucht voelen en de zachte fluistering van de wind horen die door de hoge, donkere bomen weeft. De voorgrond is levendig, een herder zorgt voor zijn kudde. De compositie is een getuigenis van het vakmanschap van de kunstenaar en trekt de blik van de toeschouwer over de uitgestrekte ruimte, van het groene bos tot de imposante bergen. Het kleurenpalet wordt gedomineerd door koele blauwen, groenen en witten, waardoor een gevoel van sereniteit en vrede ontstaat; het is een visueel gedicht, een viering van de rauwe schoonheid van de natuurlijke wereld.