Het schilderij vangt een mistige late namiddagsscene in een bruisende industriestad, met een lange brug die diagonaal over het doek loopt. De atmosfeer is doordrenkt met mist en rook, die de contouren van verre gebouwen en schoorstenen verzachten, waaruit dikke rookpluimen opstijgen. De brug zelf bruist van activiteit; voetgangers en door paarden getrokken wagens bewegen zich gestaag voort, wat de ritmische polsslag van het stedelijk leven suggereert. Het water eronder weerspiegelt het gedempte zonlicht, glinsterend met reflecties die contrasteren met de schaduw van de brug.

De kunstenaar maakt gebruik van losse, getextureerde penseelstreken om de vluchtige kwaliteit van de mist en rook te evoceren, evenals de glinsterende oppervlakken van water en lucht. Het kleurenpalet mengt gedempte grijzen, blauwen en okers, allemaal overgoten met de warme gloed van de ondergaande zon. Deze scène straalt een krachtige sensatie uit van industriële moderniteit die samensmelt met natuurlijke elementen—rook die zich vermengt met mist, beweging gevangen in vluchtige momenten. Het is een levendige, bijna tastbare ervaring van plaats en tijd, die de kijker uitnodigt de vochtige kou te voelen en het zachte getrappel van hoeven en voetstappen op de brug te horen. Het werk getuigt van de fascinatie van de impressionisten voor vergankelijke stedelijke sferen en de poëtische schoonheid in alledaagse taferelen.