Het schilderij onthult een levendig weiland dat baadt in zacht gouden licht, wat de rustige essentie van een plattelandscene in Giverny weerspiegelt. De interactie van de groene tinten in het gras en de rijke, variërende tinten van de bomen creëren een gevoel van vitaliteit, waarbij de essentie van de natuurlijke schoonheid wordt gevangen. Grote bomen staan als wachters aan de randen, hun majestueuze silhouetten contrasteren met de open lucht, die in delicate pasteltinten is geschilderd en op een naderende schemering hint. Hooi hopen worden verspreid over het landschap, wat het publiek uitnodigt zich de pastorale scènes van het landleven voor te stellen - misschien de arbeiders die zorgvuldigheid hebben gewerkt op deze velden.

Monet's kenmerkende penseeltechniek is duidelijk zichtbaar in de textuur van de streken die leven geven aan het gras en het loof, en het werk bijna een tastbare kwaliteit verleent. Deze techniek vormt zowel beweging als stilstand over, alsof de wind door het weiland fluistert. De emotionele impact is sereen, bijna buiten de tijd, uitnodigend om te contempleren over schoonheid en eenvoud. In de context van het impressionisme staat dit werk als een getuigenis van Monet's verlangen om de vluchtige momenten van licht en atmosfeer vast te leggen, terwijl het de dagelijkse schoonheid en de natuurlijke wereld benadrukt die hem omringde in zijn thuisland.