Dit kunstwerk vangt een rustig moment in een stille tuin, met een prachtig ontworpen fontein in het midden. Omringd door gebogen bomen met gedraaide stammen, biedt de ronde stenen basis van de fontein een harmonisch contrast met de natuurlijke vormen erbuiten. Door Van Gogh's kenmerkende lijnwerk creëert de waterstroom van de fontein een gevoel van beweging dat het oog omhoog trekt, wat de zachte val van het water nabootst. De zachte sepia-tinten, in combinatie met ingewikkelde technieken van schaduwen en kruis-hen, dragen bij aan een gevoel van warmte terwijl ze een nostalgische sfeer oproepen, die doet denken aan eenvoudigere tijden.

De compositie is meesterlijk gebalanceerd, met de fontein als het centrale punt waar de omliggende vegetatie omdanst. Hoge bomen omlijsten de scène voorzichtig en suggereren zowel diepte als een gevoel van beschutting, die de kijkers uitnodigen om te reflecteren over deze vredige omgeving. Er is een onderliggende emotionele resonantie die voortkomt uit de manier waarop Van Gogh eenzaamheid en reflectie overbrengt; je kunt bijna het zachte murmelen van het water en het geritsel van de bladeren in de wind horen. Historisch gezien weerspiegelt dit stuk de emotionele toestand van Van Gogh tijdens zijn tijd in het Saint-Paul-de-Mausole asiel. Het vangt niet alleen een tastbare plaats, maar ook een moment van introspectie, benadrukkend de wens van de kunstenaar om schoonheid en troost te vinden temidden van persoonlijke onrust.