To dzieło sztuki uchwyca spokojny moment w cichym ogrodzie, z pięknie zaprojektowaną fontanną w centrum. Otoczona skręconymi drzewami z wijącymi się pniami, okrągła kamienna podstawa fontanny stanowi harmonijny kontrast do naturalnych form ją otaczających. Dzięki charakterystycznej pracy linii Van Gogha, przepływ wody z fontanny tworzy poczucie ruchu, które przyciąga wzrok w górę, naśladując delikatny spadek wody. Delikatne tonacje sepii, w połączeniu z zawiłymi technikami kreskowania, przyczyniają się do uczucia ciepła, a jednocześnie wywołują nostalgię za prostszymi czasami.

Kompozycja jest mistrzowsko wyważona, z fontanną jako punktem centralnym, wokół którego tańczy otaczająca roślinność. Wysokie drzewa delikatnie okalają scenę, sugerując zarówno głębokość, jak i poczucie schronienia, zapraszając widzów do refleksji nad tym spokojnym otoczeniem. Podstawowe emocjonalne brzmienie wyłania się z tego, jak Van Gogh przekazuje samotność i refleksję; można niemal usłyszeć delikatne szumy wody i szelest liści na wietrze. Historycznie, ten utwór odzwierciedla stan emocjonalny Van Gogha w czasie jego pobytu w szpitalu Saint-Paul-de-Mausole. Obejmuje nie tylko namacalne miejsce, ale także moment wewnętrznego wglądu, podkreślając pragnienie artysty, aby znaleźć piękno i pocieszenie w osobistych zawirowaniach.