Het kunstwerk vangt een rustig moment bij zonsondergang, waarbij het gouden licht het landschap in warmte baadt, waardoor een hypnotiserende gloed ontstaat. Twee hooibalen staan duidelijk in de voorgrond, hun ronde vormen contrasteren prachtig met de zachte, glooiende heuvels op de achtergrond. Monet's kenmerkende penseelstreken creëren een textuurrijke oppervlakte; de zichtbare kwaststreken nodigen de toeschouwer uit om bijna tastend met de scène in contact te komen. De plukken groen en aardachtige bruinen op het veld wekken een gevoel van harmonie met de natuur, terwijl hints van violet in de schaduw diepte en dimensie aan de compositie toevoegen.

Het tafereel is doordrongen van een etherische kwaliteit, alsof de tijd op het moment stil komt te staan wanneer de dag overgaat in de nacht. De emotionele impact is voelbaar - een mengsel van nostalgie en vluchtige schoonheid die de kijker uitnodigt om in een contemplatieve staat te treden. Monet's exploratie van licht en zijn efemere natuur weerklinkt diep, omdat hij niet alleen de fysieke vormen van de hooibalen vastlegt, maar ook de ongrijpbare essentie van een moment dat alleen zichtbaar is in het vervagende licht. Historisch gezien heeft dit stuk significantie binnen de impressionistische beweging, wat Monets toewijding weerspiegelt aan het portretteren van landschappen op manieren die persoonlijke emoties oproepen in plaats van louter replicatie.