Deze indringende scène toont kinderen die langs een stille straat lopen, omringd door een hoge muur en weelderige bomen. De penseelstreken van de kunstenaar zijn los en getextureerd, wat een licht ruwe, spontane indruk geeft aan het trottoir en de muren. De compositie leidt de blik van de figuren op de voorgrond die langzaam uit het kader bewegen naar het kind in de verte, waarbij een gevoel van eenzaamheid en rustige passage wordt benadrukt. Het gedempte aardetintenpalet van oker, bruin en groen mengt zich met zachte grijze en blauwe tinten in de lucht, wat een bewolkte dag en een contemplatieve stemming oproept. Het spel van licht en schaduw is subtiel maar effectief; schaduwen en hooglichten modelleren het tafereel zacht zonder sterke contrasten, terwijl het rode bakstenen gebouw rechts de compositie stevig verankert.

Emotioneel roept het schilderij een stille melancholie op, vermengd met warmte—achter elke figuur en gebaar schuilt een verhaal, dat ons uitnodigt hun leven in dit stadsgezicht voor te stellen. Historisch weerspiegelt het een Europese stedelijke omgeving uit het einde van de 19e eeuw, waarbij het dagelijks leven met een humanistische blik wordt vastgelegd. De combinatie van impressionistische penseelstreken en een figuratieve focus toont een moderne benadering voor zijn tijd, die zich verwijdert van geïdealiseerde vormen naar eerlijkere weergaven van alledaagse momenten. Dit werk is een belangrijk getuigenis van de evolutie van de stijl van de kunstenaar en zijn gevoeligheid om de eenvoudige maar diepe ritmes van het leven vast te leggen.