Een vrouw, schijnbaar verzonken in diepe slaap, domineert het doek; haar vorm, badend in een zacht, etherisch licht, komt tevoorschijn uit de omhullende duisternis. De kunstenaar gebruikt op meesterlijke wijze een delicaat samenspel van licht en schaduw, waardoor een gevoel van sereniteit en introspectie ontstaat. Je kunt bijna het zachte opkomen en neergaan van haar ademhaling horen, de gewichtloosheid van haar dromen voelen. De penseelstreken, hoewel meer suggestief dan precies, geven de textuur van de stof en de delicate contouren van haar gezicht weer met opmerkelijke gevoeligheid. Het roept een gevoel van stille contemplatie op. Dit kunstwerk is een aangrijpende verkenning van de menselijke psyche, een visueel gedicht dat fluistert over de mysteries van binnen.