De scène ontvouwt zich met een delicate, bijna etherische kwaliteit; een Parijse tuin, gehuld in de zachte omhelzing van de ochtendmist. De kunstenaar gebruikt op meesterlijke wijze een palet van gedempte blauwen, groenen en vleugjes oker, waardoor een gevoel van rust en ingetogen elegantie ontstaat. De compositie is in evenwicht, met de geometrische vormen van de formele tuin die contrasteren met de mistige, atmosferische achtergrond.

De blik wordt de diepte ingetrokken, waar de verre architectuur, nauwelijks zichtbaar door de sluier van de mist, de grootsheid van de stad suggereert. De techniek, met zijn zichtbare penseelstreken, suggereert een vluchtig moment dat met onmiddellijkheid is vastgelegd, een kenmerk van de impressionistische stijl. Het licht filtert door de mist, verzacht de randen en geeft een zachte, dromerige sfeer. Het schilderij roept een stille, contemplatieve stemming op; een eenzame wandeling door een tijdloze ruimte. De kunstenaar nodigt ons uit om even stil te staan, de koele lucht in te ademen en de subtiele schoonheid van een dag die begint te waarderen.