Deze serene scène toont twee jonge meisjes bij een rustieke stenen fontein, een moment van tedere delen bevroren in de tijd. Het oudere meisje, blootsvoets op de zachte aarde, kantelt voorzichtig een grote groene keramische kruik om water aan het jongere meisje te geven, dat geduldig knielt, met licht open lippen, klaar om te drinken. Hun eenvoudige, vloeiende kleding roept de rustige schoonheid van het landelijke leven op, terwijl het zachte natuurlijke licht hun huid met een zachte gloed omhult, waarbij onschuld en puurheid worden benadrukt. De achtergrond strekt zich uit tot een impressionistisch, zacht vervaagd plattelandslandschap dat het intieme voorgrondmoment versterkt zonder af te leiden.

De delicate penseelvoering van de kunstenaar toont meesterlijk realisme en textuur — van de gladde glazuur van de kruik tot de zachtheid van het haar van de meisjes en het ruwe oppervlak van de gebruikte steen. De compositie leidt het oog in een verticale beweging, van de blote voeten die hen verankeren naar de geconcentreerde gezichten van de zussen en de kruik die hen verbindt, waardoor een harmonieuze, vloeiende verbinding ontstaat. Het kleurenpalet, gedomineerd door koele groentinten, zachte blauwtinten en gedempte aardetinten, verdiept de vredige, contemplatieve sfeer. Dit schilderij roept nostalgische emoties op, die herinneren aan de onschuld van de kindertijd en de eenvoudige vreugden van menselijke verbinding. Historisch gezien past het werk binnen de academische schildertraditie van eind 19e eeuw, die zich richtte op geïdealiseerde schoonheid en alledaagse verhalen, uitgevoerd met voortreffelijke technische vaardigheid.