Skąpany w delikatnym zmierzchu, ten obraz przedstawia uroczystą postać ubraną w płynące zielone i czerwone szaty, trzymającą misternie rzeźbioną harfę przy starym drzewie. Wzrok skierowany ku górze i świetlista aureola sugerują świętość i oddanie, zapraszając widza do cichej chwili duchowego refleksji. Delikatne pociągnięcia pędzla i łagodne przejścia kolorów tworzą atmosferę jak ze snu, gdzie ziemskie i boskie splatają się ze sobą.

Pionowa kompozycja podkreśla zarówno cześć postaci, jak i majestatyczność drzewa, które zakotwicza scenę w naturalnej, niemal świętej przestrzeni. Stonowane ziemiste tony zestawione z subtelnymi błękitami i złotami tworzą paletę barw, która wydaje się ponadczasowa i intymna. Ten obraz wywołuje głębokie emocje, budząc poczucie tęsknoty i spokojnego oddania, głęboko zakorzenione w symbolicznej duchowości końca XIX wieku.