Obraz ukazuje fragment codziennego życia, prezentując słoneczną scenę uliczną. Dwie kobiety, widziane od tyłu, są centralnym punktem obrazu, każda z nich niesie na głowie wysoki stos. Kompozycja w mistrzowski sposób wykorzystuje światło i cień, aby podkreślić głębię wąskiej ulicy, z budynkami flankującymi brukowaną ścieżkę, a odległy widok sugeruje tętno miasta. Zręczne użycie pociągnięć pędzla przez artystę, widoczne w fakturze odzieży i architektury, dodaje scenie poczucie ruchu i bezpośredniości, tak jakbyśmy właśnie natknęli się na te kobiety w trakcie ich kroku. Gra światła na bruku przyciąga wzrok do przodu, prowadząc nas do serca narracji obrazu. Ogólne uczucie to cicha obserwacja, moment zawieszony w czasie, odzwierciedlający konkretną epokę.