Scena ukazuje dramatyczny pożar teatru na horyzoncie, gdzie intensywne pomarańczowo-czerwone płomienie kontrastują z chłodnym, srebrzystym światłem księżyca. Rzeka na pierwszym planie spokojnie odbija oba źródła światła, wijąc się łagodnie i prowadząc wzrok ku oddalonym płomieniom.

Artysta mistrzowsko operuje światłocieniem, tworząc niemal teatralną atmosferę. Małe łodzie w sylwetkach na świetlistej wodzie wprowadzają spokój wśród chaosu, a wirujące chmury niosą niepokojącą energię, jakby sama natura reagowała na katastrofę. Dzieło to żywo utrwala moment zniszczenia i podziwu, wywołując silne emocjonalne napięcie między ciszą a katastrofą.