Scena rozwija się z cichą godnością; dwie wieśniaczki są głęboko zaangażowane w swoją pracę. Jedna, stojąca, dzierży łopatę, łuk jej ruchu sugeruje rytm jej pracy. Druga, bliżej widza, pochyla się, pielęgnując ziemię z koncentracją. Światło zdaje się przesączać przez liście, posypując scenę mozaiką barw.

Kompozycja jest świadectwem mistrzostwa artysty, rozmieszczenie postaci przyciąga wzrok i prowadzi go przez ogród. Paleta barw jest stonowana, dominują odcienie ziemi, ale staranne zastosowanie światła wnosi witalność, która ożywia scenę. To obraz, który mówi o pięknie zwykłego życia, cichej godności pracy i harmonii między ludzkością a naturą.