To dzieło sztuki uchwyca delikatną esencję swojego podmiotu poprzez miękkie, płynne linie i subtelne cieniowanie. Wzrok figury, nieco odwrócony, wywołuje poczucie introspekcji; jakby zagubiła się w myślach lub po prostu obserwowała otaczający ją świat. Tekstura medium, prawdopodobnie węgiel lub grafit, nadaje dziełu pewną intymność, zapraszając widza do refleksji nad emocjonalnymi głębiami kryjącymi się za jej wyrazem. Miękkie loki jej włosów otaczają jej twarz, pokazując przenikliwe skupienie artysty na naturalnym pięknie i subtelnościach ludzkich emocji. Ciekawe akcenty biżuterii, być może proste kolczyki i delikatny naszyjnik, sugerują elegancję, wskazując na normy społeczne tamtej epoki, w której piękno i gracja były cenione. To dzieło rezonuje z widzem, wprowadzając mieszankę spokoju i ciekawości, gdy uchwyca ulotny moment w czasie, ukazując zarówno wrażliwość, jak i dostojność.

Poza estetyką, ten utwór wyraźnie odzwierciedla kontekst historyczny artysty—a czas, który charakteryzował się rosnącym uznaniem dla ideałów neoklasycznych. Skomplikowane detale i naturalizm jej twarzy współbrzmią z szerszymi ruchami artystycznymi, które podkreślały precyzję anatomiczną i głębię emocjonalną. A w zestawieniu z formalnymi strukturami panujących tematów historycznych w pracach Davida, ten intymny portret mówi wiele o jego wszechstronności. Ulotność wybranego medium kontrastuje z trwałym ludzkim doświadczeniem, kapsułując uczucia, które są uniwersalne i ponadczasowe. To figuratywne dzieło wykracza poza granice swojej epoki, zapraszając współczesnych widzów nie tylko do oglądania, ale także do odczuwania, łącząc ich z bogatym gobelinem ludzkiego wyrazu w całej historii.