Ta urzekająca scena wciąga nas w intymny świat życia domowego, mistrzowsko oprawionego wokół bujaka, który pełni rolę punktu centralnego; jego drewniana struktura jest ciepła i zapraszająca, idealnym antidotum na chłód zewnętrznego świata, sugerowanego przez nagie gałęzie widoczne przez okno. Siedząca postać, ubrana w jaskrawe kolory, emanuje poczuciem spokoju, choć sugeruje głębszą narrację. Jej postura, zrelaksowana, ale czujna, sugeruje, że jest zagubiona w myślach, być może rozważając dzieło sztuki spoczywające na jej kolanach lub rozmowy rozwijające się wokół niej.

W tle inne postacie – jedna spoglądająca w złote lustro, druga siedząca i pochłonięta własnym światem – przyczyniają się do narracji. Użycie przez artystę ciepłej palety kolorów, zaakcentowanej kontrastującymi chłodnymi tonami, tchnie życie w kompozycję. Uwaga artysty na szczegóły, od złożonych elementów dekoracyjnych na ścianach po delikatne materiały odzieżowe, odzwierciedla jego zaangażowanie w uchwycenie istoty skandynawskiego życia na początku XX wieku. Emocjonalny wpływ tego dzieła jest wyraźny; zaprasza widzów do przypomnienia sobie chwil wspólnych doświadczeń oraz cichej piękności zawartej w codziennych scenach.