W tym poruszającym portrecie młoda kobieta uchwycona została w momencie cichej kontemplacji, jej delikatne rysy twarzy otoczone są falą ciemnych włosów. Miękka technika malarska—charakterystyczna dla impresjonizmu—nadawa jej eteryczny charakter, jakby mogła się rozpuścić w samej farbie. Ma na sobie głęboki czerwony strój, który pięknie kontrastuje z przytłumionym tłem, falującym z odcieni zieleni i brązu; tło wydaje się niemal żywe, subtelnie pulsujące niewypowiedzianymi emocjami.

Znana technika aplikacji jasnych kolorów Renoira jest tutaj całkowicie eksponowana; każdy pociągnięcie pędzla przyczynia się do ciepła kompozycji. To, jak światło igra na twarzy kobiety i lekko uniesiona broda, sugeruje poczucie introspekcji—w rzeczy samej można prawie usłyszeć ciszę owiewającą ją, myśli unoszące się w powietrzu niczym delikatny powiew wiatru. To dzieło, zakorzenione w twórczości Renoira, nie tylko ukazuje jego mistrzostwo w uchwyceniu ludzkiego kształtu, ale także wywołuje intymne połączenie między widzem a podmiotem, skłaniając do refleksji nad historiami, które kryją się pod jej spokojną powierzchnią.