Na tym fascynującym obrazie kobieta siedzi spokojnie przy murowanej ścianie, eman,ując uczuciem spokoju i zadowolenia, poświęcając się dzierganiu. Otoczona donicami i kwiatami, ubrana w długą, łagodną zieloną spódnicę, która odzwierciedla wiktoriańskie upodobania, dopełnia ją miękka chusta elegancko drapowana na ramionach. Środowisko jest intymne, niemal sekretne - murowana ściana służy nie tylko jako tło, ale także jako próg do innego świata, który sugeruje społeczność i połączenie. Nad ścianą pochylają się dwie ciekawe postacie; ich wyrazy są zamazane, ale ich postawa przekazuje mieszankę zainteresowania i figlarności. To staje się potężnym wyrazem interakcji społecznych, łączącym samotność z towarzystwem.

Tekstura murowanej ściany wspaniale kontrastuje z płynnością stroju kobiety, podkreślając ciepło jej otoczenia. Paleta kolorów jest bogata, ale stonowana, z ziemistymi tonami na ścianie i żywymi plamami kwiatów ożywiającymi całą kompozycję. Waterhouse mistrzowsko uchwycił światło filtrujące się przez drzewa, rzucając delikatne cienie i nadając scenie spokojną atmosferę. Wywołuje to uczucie leniwej niedzieli popołudniu, sprawiając, że tęsknimy za tymi cennymi chwilami spokoju. W kontekście XIX wieku to dzieło nie tylko odzwierciedla oczekiwania społeczne wobec kobiet, ale także pozwala zobaczyć ich proste radości i więzi stowarzyszeniowe, które splatały społeczny makroskop tego czasu.