Praca prezentuje autoportret, urzekające spojrzenie spotykające nasze; artysta, dojrzały mężczyzna, jest oprawiony na ponurym tle. Dominują stonowane, ziemiste tony – głębokie brązy i oliwkowe zielenie mieszają się, tworząc atmosferę, która wydaje się jednocześnie introspektywna i bogata. Spojrzenie artysty jest pewne, bezpośrednie, okulary osadzone na nosie, przekazujące inteligencję i nutę melancholii.

Strój artysty – ciemny płaszcz, biały krawat – mówi o formalności epoki i być może o jego pozycji w społeczeństwie. Pociągnięcia pędzla są widoczne, luźne, ale precyzyjne, świadectwo jego mistrzostwa; sposób, w jaki światło chwyta twarz i subtelne oddanie tkaniny, ujawniają umiejętności artysty. To portret, który zaprasza do dialogu, spojrzenie na życie, umysł i epokę.