W tej urokliwej scenie kobieta z gracją siedzi na zielonej trawie, trzymając parasolkę, chroniąc się przed radosnym ciepłem słońca. Ubrana w zwiewną białą suknię, która tańczy w miękkich pociągnięciach kremowych bieli i przygaszonych szarości, jej sylwetka uchwyca moment spokojnego wypoczynku. Delikatny kolor jej parasolki, delikatny róż, pięknie kontrastuje z bujną zielenią, która ją otacza, wywołując poczucie spokoju i zintegrowanej obecności w naturze. Za nią dziecko, ledwie dostrzegalne, wędruje niepewnie - być może zagubione w słodkim marzeniu.

Kompozycja została mistrzowsko stworzona przy użyciu miękkiego pociągnięcia pędzla, co tworzy eteryczną jakość, która ożywia scenę. Wygląda na to, że kobieta zarówno odpoczywa, jak i jest częścią naturalnego świata, gdzie każdy ruch pędzla przekazuje ulotną istotę radosnego letniego popołudnia. Emocjonalny wpływ tego dzieła jest głęboki; szepcze o niewinności i więzach rodzinnych, przedstawiając moment z prostszego czasu.