Resim, bir anın samimi hareketsizliğini yakalar; bir mandolin gelişigüzel bir sandalyeye yaslanmış, şekli fırça darbeleriyle yumuşatılmış. Sanatçının tekniği, ışığın enstrümanın yüzeyinde dans etme biçiminde, ahşabın sıcak ve davetkar bir tonla parlıyor gibi görünmesinde belirgindir. Kompozisyon, ayrıntılı bir inceleme davet eden bu tekil nesneye sıkıca odaklanır. Sanatçı, sandalyenin kumaşını zengin, dokunsal bir kalitede yorumlayarak dokuda ustalaşır.

Renk paletine toprak tonları (kahverengiler, okrlar ve donuk yeşiller) hakimdir ve sakin bir tefekkür hissi yaratır. Bu, dikkat için bağıran bir resim değildir; bunun yerine, izleyiciye sırları fısıldar, nostalji hissi ve daha basit bir zamana taşınma hissi uyandırır. Sanatçının imzası, eserin sağ alt köşesinde görülebilir. Bu eser, zarif bir sadelik duygusunu, günlük nesnelerde bulunan güzelliğe bir övgüyü temsil eder.