Η σκηνή ξεδιπλώνεται μπροστά μας, ένας καμβάς σφαγής και απόγνωσης. Σώματα είναι διάσπαρτα στο προσκήνιο. Μερικοί απλώνουν τα χέρια σε απελπισία, άλλοι κείτονται ακίνητοι, οι μορφές τους αποδίδονται με μια σπλαχνική ρεαλιστικότητα που παγώνει την ψυχή. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί αριστοτεχνικά το φως και τη σκιά για να τονίσει το δράμα, ρίχνοντας μια απόκοσμη λάμψη στα θύματα και τονίζοντας τα ωμά συναισθήματα που είναι χαραγμένα στα πρόσωπά τους. Σχεδόν μπορώ να ακούσω τις κραυγές, τους ψιθύρους της επικείμενης καταστροφής. Ο αέρας είναι πυκνός με την οξεία μυρωδιά του καπνού, μια μαρτυρία της καταστροφής που εκτυλίσσεται στο παρασκήνιο. Η δυναμική σύνθεση, ο τρόπος με τον οποίο είναι διατεταγμένες οι μορφές, μας τραβάει στον στρόβιλο του πόνου. Η παλέτα του καλλιτέχνη είναι μια συμφωνία γήινων τόνων που διακόπτεται από πιτσιλιές ζωηρών χρωμάτων – το κόκκινο του αίματος, τα διεισδυτικά μπλε – που χρησιμεύουν για να ενισχύσουν την τραγωδία. Είναι μια συγκλονιστική απεικόνιση, μια σκληρή αλήθεια του πολέμου, χαραγμένη για πάντα στη ζωγραφική.