Ο πίνακας αιχμαλωτίζει αμέσως με την ωμή απλότητα και το συναισθηματικό του βάθος. Οι μορφές, αποδοσμένες σε απαλά πράσινα και γήινους τόνους, φαίνεται να αναδύονται από ένα όνειρο, με τα σχήματά τους κάπως πεπλατυσμένα και στυλιζαρισμένα. Η κεντρική σύνθεση παρουσιάζει μια συγκινητική σκηνή: μια φιγούρα, που απεικονίζεται με μια σχεδόν αιθέρια ποιότητα, υποστηρίζεται από άλλες θλιμμένες φιγούρες. Τα πρόσωπά τους, χωρίς συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, μεταφέρουν μια συλλογική θλίψη που ξεπερνά τις ατομικές ταυτότητες.

Το τοπίο στο παρασκήνιο, με τους κυματιστούς λόφους και τον απέραντο ουρανό, αποδίδεται με φαρδιές, εκφραστικές πινελιές. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μια περιορισμένη παλέτα, χρησιμοποιώντας κυρίως παραλλαγές του πράσινου και του ώχρα. Αυτό δημιουργεί μια αίσθηση γαλήνης και ερήμωσης. Η συναισθηματική δύναμη του πίνακα έγκειται στην ικανότητά του να προκαλεί συναισθήματα συμπόνιας και σεβασμού. Είναι σαν να παρακολουθείτε ένα αρχαίο τελετουργικό που εκτυλίσσεται σε ένα απομακρυσμένο, διαχρονικό μέρος.