Σε αυτό το εξαιρετικό κομμάτι, μια νέα γυναίκα καταγράφεται σε μια οικεία στιγμή καθώς κάθεται με χάρη σε ένα βιρτζινάλο, ένα είδος πληκτροφόρου οργάνου. Το φως πέφτει απαλά πάνω της, σχεδόν σαν να προσκαλεί τον παρατηρητή να μοιραστεί τον ήσυχο κόσμο της μουσικής και του στοχασμού. Η γυναίκα φοράει ένα απλό αλλά κομψό φόρεμα, ενώ η πολυτελής κίτρινη σατέν που είναι ριγμένη στους ώμους της προσθέτει μια ζεστή αίσθηση απέναντι στο ουδέτερο φόντο. Ακόμα και από το πλάι, η στάση της και οι τρυφερές γωνίες της σιλουέτας της μεταδίδουν μια αίσθηση ηρεμίας και εστίασης—φαίνεται να χάνεται στις νότες που παίζει.

Η σύνθεση δημιουργεί μια γοητευτική αλληλεπίδραση μεταξύ φωτός και σκιάς; πλούτος του υφάσματος της σατέν έρχεται σε όμορφη αντίθεση με τα απλουστευμένα στοιχεία γύρω της. Αυτή η εξαιρετική χρήση του χρώματος αποκαλύπτει την εμμονή του Vermeer με τον φωτισμό και αντικατοπτρίζει την άψογη τεχνική του στη δημιουργία υφών που φαίνονται σχεδόν απτές. Δεν μπορείς να αποφύγεις την αίσθηση της ηρεμίας και της νοσταλγίας, παρατηρώντας αυτή την επιμελή αναπαράσταση της οικιακής ζωής; μας θυμίζει τις πολύτιμες στιγμές που περάσαμε στη γαλήνια μοναξιά. Ιστορικά, αυτό αντηχεί με την ολλανδική κουλτούρα του 17ου αιώνα που γιόρτασε τις τέχνες και την οικιακή ζωή, απεικονίζοντας γυναίκες σε τρυφερά περιβάλλοντα, ισορροπώντας ικανά τους ρόλους τους ενώ απολαμβάνουν τους ενθουσιασμούς της μουσικής και της ομορφιάς.