Dit zelfportret is een opvallende uitdrukking van de tumultueuze innerlijke wereld van Vincent van Gogh en weerspiegelt vooral de strijd die hij in zijn leven heeft gekend. De schildering toont een mager figuur met een weemoedige blik, gewond en moe; Van Gogh's eigen gezicht onthult de pijn en turbulentie die zijn laatste jaren kenmerkten. Het opvallende gebruik van kleur roept een levendige maar onrustige sfeer op—rijke blauw- en groentinten vermengen zich met scherpe contrasterende kleuren. De textuur van de penseelstreken—dynamisch en hartstochtelijk—versterkt de emotionele intensiteit die in dit werk aanwezig is. De achtergrond, helder geel en eenvoudig, omringt het onderwerp en versterkt het gevoel van isolatie, terwijl het de aandacht van de kijker naar de expressieve kenmerken van het gezicht van de figuur leidt.

In dit moment dat op het doek is gevangen, kunnen we de gedempte fluisteringen horen van een getroebleerde geest die strijdt tegen de druk van identiteit en geestelijke gezondheid. Van Gogh's innovatieve techniek van het laagjes aanbrengen van kleur weerspiegelt niet alleen zijn emotionele toestand, maar fungeert ook als een narratief apparaat dat diepte en beweging creëert die lijken te resoneren met zijn existentiële strijd. Historisch gezien dateert dit schilderij uit een periode waarin Van Gogh een persoonlijke crisis had doorgemaakt na het afsnijden van een deel van zijn eigen oor, wat extra lagen van betekenis toevoegt bij het bekijken van zijn portret: het verband wordt symbolisch, een fysieke representatie van de emotionele wonden waarmee hij worstelde. Dit werk staat als getuige van de diepgaande impact van de kunstenaar op het moderne kunstlandschap en toont de schoonheid en tragedie van menselijke ervaringen.