Het schilderij presenteert een scherp contrast, verdeeld door een horizonlijn die het doek in tweeën splitst, waardoor een surrealistisch landschap ontstaat. Boven ontvouwt zich een dubbele lucht - de ene helft een serene blauwe lucht, de andere een sombere nacht. Een gouden zon en een bleke maan hangen opgeschort, symbolen van dag en nacht, hoop en wanhoop. Op de voorgrond zit een figuur, die lijkt op Frida Kahlo zelf, rechtop, een levendige aanwezigheid te midden van de verlatenheid. Ze is gekleed in een felrode jurk, waarvan de kleur een gedurfde uitspraak is tegen de gedempte aardetinten. Naast haar rust een figuur bedekt met een witte doek op een brancard, wonden ontsieren haar vorm. De grond is een lappendeken van kleuren, wat bijdraagt aan de dromerige kwaliteit. Een kleine banner, vastgehouden door de figuur, draagt een inscriptie die een boodschap van hoop en veerkracht biedt.