Obraz przedstawia ostry kontrast, podzielony linią horyzontu, która przecina płótno na pół, tworząc surrealistyczny krajobraz. Powyżej rozciąga się podwójne niebo — w połowie spokojne błękitne, w połowie ponura noc. Złote słońce i blady księżyc zawieszone są w powietrzu, symbolizując dzień i noc, nadzieję i rozpacz. Na pierwszym planie postać, przypominająca samą Fridę Kahlo, siedzi prosto, będąc obecnością w samym centrum spustoszenia. Jest ubrana w jaskrawoczerwoną suknię, której kolor stanowi śmiałe oświadczenie wobec stonowanych odcieni ziemi. Obok niej postać przykryta białym materiałem spoczywa na noszach, a rany szpecą jej postać. Ziemia to mozaika kolorów, która dodaje onirycznej jakości. Mały transparent, trzymany przez postać, zawiera napis, który oferuje przesłanie nadziei i odporności.