Een streepje lucht piekt door het dichte bladerdak en belooft een heldere, zonnige dag. Het schilderij legt dat moment vast waarop de rand van het bos de open ruimte ontmoet. De kunstenaar beheerst het spel van licht en schaduw, waardoor een gevoel van diepte ontstaat; de donkere, bijna ondoordringbare muur van bomen trekt zich terug naar de achtergrond, in contrast met de zonovergoten voorgrond waar de grasrijke weide floreert. Het licht is zo helder en puur dat het de levendige groenen en gelen baadt in een zachte, bijna etherische gloed.

De compositie is opvallend: de manier waarop het oog wordt aangetrokken van het schaduwrijke onderhout naar de zonnige plekken, bijna alsof je een geheime wereld ontdekt. Het is gemakkelijk om de geluiden van het bos voor te stellen: het geritsel van de bladeren, het gefluit van onzichtbare vogels. De kunstenaar is erin geslaagd om dat stille, bijna eerbiedige gevoel van aan de rand van het bos te zijn, te vangen. Het schilderij roept een gevoel van rust op, een plek waar je gemakkelijk kunt wegdromen en een verbinding met de natuur kunt vinden.