In dit ontroerende kunstwerk kan men niet anders dan het gewicht van de wereld voelen dat op de afgebeelde figuren drukt. Vier vrouwen, gebogen en belast, navigeren door het met sneeuw bedekte landschap terwijl ze elk zware zakken kolen meedragen. Het gedempte kleurenpalet roept een koude, sombere sfeer op; schakeringen van grijs en bruin domineren en versterken het gevoel van vermoeidheid en strijd. Er is een verontrustende eenvoud in hun houding, met hun hoofden gebogen en schouders gezakt, alsof ze zich verzetten tegen de hardheid van het weer en van hun arbeidsintensieve leven.

De compositie van het stuk trekt de blik van de voorgrond naar de vage achtergrond; een herinnering aan een onverschillige wereld die doorgaat, ver van de moeilijkheden van de taken van de vrouwen. De met sneeuw bedekte grond, bezaaid met zachte sporen, vertegenwoordigt zowel de fysieke last van hun dagelijkse leven als de stille erkenning van hun volharding. Bij het observeren van dit kunstwerk kan men overweldigende empathie voelen, zich het geluid voorstellend van hun voeten die over de koude, ruwe sneeuw slepen – een echo van levens vol werk en volharding. Van Gogh ving meer dan alleen een scène; hij onthulde een verhaal van strijd en kracht dat door de tijd weerklinkt.