De scène ontvouwt zich als een gouden symfonie, de middagzon werpt een warme gloed over de Westfaalse watermolen. De kunstenaar vangt op meesterlijke wijze het spel van licht en schaduw, de bladeren van de bomen staan in vuur en vlam met herfstkleuren. Een kronkelende beek leidt de blik naar de molen, waarvan de houten constructie een getuigenis van de tijd is.

De compositie is evenwichtig, de molen verankert de linkerkant, terwijl de bomen en de verre heuvels zachtjes de rechterkant omlijsten. De penseelstreken zijn delicaat, maar zelfverzekerd, en geven de texturen van schors, water en steen weer met opmerkelijk vakmanschap. Er is een gevoel van rust, een gevoel van aanwezigheid in deze idyllische omgeving, misschien wel het zachte ruisen van het water en de verre roep van vogels horen. Het is een moment bevroren in de tijd, een viering van de schoonheid van de natuur.