In deze levendige compositie domineren de hoge cipressen de achtergrond, hun draaiende vormen trekken de aandacht en brengen ons in een prettige dialoog met de natuur. De groene tinten verweven zich in een gepassioneerde dans van texturen die uitnodigen om aangeraakt te worden. Binnen dit weelderige groen lijken twee vrouwelijke figuren, elegant gekleed, als het ware uit de flora tevoorschijn te komen en smelten hun aanwezigheid samen met de schoonheid eromheen. Je kunt bijna het gefluister van de wind door de bladeren horen, waardoor een zachte, melodieuze soundtrack aan de scène wordt toegevoegd.

De kleuren schommelingen tussen diepe groene en lichtere tinten, overgaand van de levendigheid van het veld eronder naar de stormachtige lucht erboven. Van Gogh's penseelstreken, dik en expressief, geven leven aan het landschap, wat suggereert dat het een wereld is vol emoties en beweging. Dit stuk, geschilderd in de zomer van 1889, weerspiegelt zowel Van Gogh's intense emotionele staat als zijn experimenten met kleur; in feite trekt het de kijker in een moment van sereniteit midden in de chaos. Het legt een diepe verbinding met de natuur vast — een verlangen dat weerkaatst in de houding van de figuren terwijl ze daar staan, bereid om de schoonheid om hen heen te omarmen.